|
Yaşam çok acımasız oluyor bazen; hiç umulmadık zamanlarda umulmadık kahredici sonuçlarla karşılaştırıyor insanları.
Aşağıdaki okuyacağınız olayı her anışımda içim eziliyor yirmi sekiz yıldır.
13 Ocak 2010
ÖLÜM HABERİ VERMEK
Yemeğimiz kazanlarla alt kat tutukluları tarafından getirilirdi. Tabi başlarında görevli askerlerle birlikte. Her gün aynı ortamda aynı yüzleri görmekten bıkıp usanan bizler için tutuklu yemekçiler yeni yüzler demekti. Onlar için de biz öyleydik. Yemeğimizi alış sırasında onlarla birkaç dakika olsun konuşma fırsatı bulurduk. Tekdüze yaşamımız biraz olsun renklenirdi.
Yemeklerimizi tabağımıza alınca, görevli asker yemek duası yaptırırdı.
-... Tanrımıza hamdolsun. Ordu millet varolsun. Afiyet olsun!
Tek bir ağızdan karşılık verirdik:
-Sağoool!
Her seferinde yemek dağıtıcıları değişirdi. Tutuklular arasında iletişim kurulmaması için böyle yapılıyordu.
O uğursuz günün akşam yemeğini yeni tutuklular getirdi. Sıra bana gelince kazanlardan birine yaklaştım.
Görevli tutuklu otuz yaşını aşkın, uzun boylu, etine dolgun çatık kaşlı biriydi. Benden birkaç yaş büyüktü.
-Merhaba, dedim yaklaşınca
-Merhaba, dedi o da. Ben H. Hüseyin.
Ben de kendimi tanıttım. Kaşları çatıktı; ama sesi sıcaktı, dostçaydı.
Birbirimize ısınmıştık. Aramızda fısıl fısıl bir sesle sohbete başladık. Ben, tabağımdaki kapuskayı acele etmeden oyalanarak yemeye başladım. H. Hüseyin, uzatılan tabaklara kapuska koyuyordu; ama konuşmamıza ara vermiyorduk.
Rastlantı bu ya, öğretmen olarak görev yaptığım Sungurlu'danmış. Görev yaptığım köyle, onun köyü bitişikti. Köyüne bir kez gitmişliğim bile vardı.
H. Hüseyin, bir dost bulmanın heyecanıyla:
-Epeydir köyümden ayrıyım, diye sordu. Ne var ne yok oralarda? Yine olaylar oluyor mu?
Onun köyüne gitmişliğim yoktu; ama görev yaptığım köyle sınırdaş olduğu için olan bitenlerden bilgim olurdu.
Alevi Sünni karışık bir köydü. Bir taraf solcu, bir taraf sağcıydı.
Yakın yıllara kadar barış içinde yaşıyorlarmış. Kız alıp kız verme aşamasına kadar ilerlemiş dostlukları.
Son yılların siyasi çalkantılarından o köy de nasibini almış. Halk birbirine düşman olmuş.
Hem Alevi hem de solcu olan bir genç bilinmeyen birileri tarafından öldürülünce işler karışmış. Karşılıklı atışmalar, sataşmalar, ufak ufak çatışmalar başlamış. Karşıtlık netleşmiş, düşmanlık koyulaşmış; sonunda ipler tamamen kopmuş. Minicik bir kıvılcımla hır çıkar olmuş.
Görev yaptığım köydeki beşinci yılımdı. Bu süre boyunca o köyde yaşanan irili ufaklı pek çok olay duymuştum. Baskınlar, ölümler, yaralanmalar, neredeyse doğal olaylardan kabul edilir olmuştu.
H. Hüseyin'le konuşurken askerlere bir göz attım. Koridorun dip kısmında kendi aralarında şakalaşıyor, sessizce gülüp söyleşiyorlardı. Bize baktıkları bile yoktu.
H. Hüseyin, uzanan tabaklara kapuska yemeği koyarken köyündeki son gelişmeleri anlatmıştım.
-Bazılarını duymuştum, dedi. Başka önemli bir olay yok sanırım, değil mi?
-Bildiğim kadarıyla yok, dedim.
Birden aklıma bir olay daha geldi. Hay gelmez olaydı. Özetleyerek anlattım:
-Sanırım adı M. Ali Kaluç olan genç bir öğretmen varmış. Sizin köylü müydü, ya da sizin köyde önceden görev mi yapmıştı tam bilemiyorum. Başka bir köy okulunda görev yaparken faili meçhul türünden bir cinayete kurban gitmiş duyduğum kadarıyla.
H. Hüseyin, birden kaskatı kesildi. Anlamsız, donuk bakışlarla bana bakakaldı. Parmakları aralandı, kepçe elinden kayıp yere düştü. Boş bir çuval gibi yere yığılırken güçlükle duyduğum bir tümce döküldü dudaklarından:
-Ah! O... benim kardeşimdi!
-0-
Ali AYDOĞAN
--------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------
Düşüncelerinizi yazmak için burayı TIKLAYINIZ ... aliaydoganaa@hotmail.com
|
